Op 16 september 1966, om 08.25 uur, stijgt een DC-3 op van de luchtvaartmaatschappij Spantax vanaf Los Rodeos. De bestemming is de luchthaven van La Palma. Op deze vlucht zitten 24 passagiers en 3 bemanningsleden die de 132 kilometer tussen Tenerife en het mooie isla verde willen overbruggen.
Na het opstijgen begint het fout te lopen met de Douglas C-47A-75-DL die in 1944 haar eerste vlucht maakte.
De propeller van de linkermotor, een Pratt & Whitney, draait na twee minuten vlucht en op 2.600 voet door het dolle heen. De piloten schakelen tevergeefs de featherprocedure in; daarbij moet gezorgd worden dat de snelheid van de schroef kan teruggezet worden op een aanvaardbaar toerental. Door het defect begint het toestel te dalen en moet het landen in volle oceaan, vlak bij de kust van El Puertito in El Sauzal.
Dappere vissers
De piloten kiezen voor een landing op het water, liever dit dan een onzachte crash met volle brandstoftanks op de heuvelflank. Deze ‘landing op de Hudson’ avant la lettre krijgt hier bijna af te rekenen met een fatale afloop, als een aantal vissers niet had ingegrepen.
De DC-3 blijft nog vijf minuten drijven voordat het helemaal de diepte induikt. De technische oorzaak is nooit officieel vastgesteld omdat het wrak niet werd teruggevonden kort na het ongeval.
Redders konden niet zwemmen
In de wijde omgeving zijn de vissers van El Puertito aan het werk en ongevraagd zijn zij getuige van deze vliegtuigcrash. Eerst vol ongeloof, daarna overtuigd door het feit dat het vliegtuig blijft drijven, wordt actie ondernomen. Ze halen alle passagiers uit het water die uit het vliegtuig waren gesprongen.
Wat hen tot helden maakt is het feit dat deze vissers niet of nauwelijks zelf kunnen zwemmen. Een onfortuinlijke man en broer van een van de redders, heeft het uiteindelijk niet gehaald omdat hij zich in paniek aan de deurramp vasthield en meezonk, de diepte in. Als Juan niet gepanikeerd had dan had hij het er levend vanaf gebracht. Jammer!
Documentaire film
De heldendaad van de vissers werd 40 jaar lang vergeten. Pas in 2009 en later in 2013 kwam de eerste institutionele en publieke erkenning. In 2014 werd een standbeeld ingehuldigd, werd er een tentoonstelling georganiseerd en een documentairefilm over de heldendaden van de zes vissers gemaakt met de erg toepasselijke titel El vuelo que nunca regresó. Of vrij vertaald, ‘De vlucht die nooit terugkwam’. Deze film is onderaan deze pagina volledig te bekijken (in het Spaans)
Een voorbeeld voor de mensheid
Op 16 september 2019 was het precies drieënvijftig jaar geleden dat deze aangrijpende gebeurtenis zich afspeelde. Een aantal reddende engelen werd herenigd met twee overlevenden. Digna Rodriguez en Julio Baez wilden persoonlijk de vissers bedanken voor hun levensreddende actie. De twee hebben ook de piloten gehuldigd die het toestel ‘vlekkeloos’ op het water lieten landen. De burgemeester sprak de lovende woorden, “Een toonbeeld van moed en zelfopoffering, een voorbeeld voor de mensheid”.
Zes vissers van toen zijn nu nog in leven en werden samengebracht om deze memorabele dag te herdenken. Augustín Ravelo, broer van de enige overledene herinnert zich nog precies hoe hij afscheid nam van zijn broer. Deze reddingsactie staat mij in het geheugen gegrift, zegt hij. De eerste persoon die wij aan boord trokken was een elfjarig meisje en daarna een dame en een heer. Twee anderen die niet meer in de boot konden plaatsnemen hebben zich ternauwernood aan de boord van de boot vastgeklampt. De reddingsactie verliep uiterst snel; er waren zes boten in de omgeving aanwezig en gezamenlijk hebben wij 24 personen van de verdrinkingsdood kunnen redden.
Gered zonder nat te worden
De reddingsactie was ook niet zonder gevaar voor de vissers. De kleine bootjes waren gevoelig voor kapseizen en het merendeel van de vissers kon niet zwemmen. De overlevenden werden nadien aan land opgevangen door de vissersfamilies; ze kregen koffie, cognac en droge kleren. Domingo Ravelo weet ons nog te vertellen dat hij een echtpaar met een baby aan boord van zijn vissersbootje aan land heeft geholpen zonder dat zij zelfs natte voeten kregen.
Zij mogen zich terecht ‘de helden van El Sauzal’ noemen. Zij krijgen ons respect en waardering.
Foto: El Día – Video: ECTV Realejos
