Vandaag beginnen wij ons artikel met een romantische toets. Niets is mooier dan een knuffel, een stevige omarming of zelfs een kusje. Dit zijn meteen momenten van een innige beleving en deze worden fysiek ondergaan, soms wordt het een visueel spektakel.
De Teide heeft ons reeds lang geleden begeesterd, niet alleen om zijn grootte en zijn ruwheid, ook om zijn verleden en vooral voor de rol die de berg speelt in het natuurschoon. Maar de Teide levert meer dan dat. Hij levert nu en dan ook een onooglijk verbazingwekkend schouwspel. Als wij dit momentum projecteren in de ruimte wordt ook daar iets mooi en exceptioneel in beweging gebracht.
Innig decorum
Een aantal keren per jaar kun je een schaduwspektakel van de Teide beleven waar je met open mond zult vaststellen dat een zonsondergang samen met de volle maan in een romantisch decorum verzeilt geraken. De alignatie van de bergschaduw en de gang van de maan wordt op een aantal bijzondere momenten in een innig en vurig decor opgevoerd. Ze groeien naar elkaar toe alsof ze gaan botsen, maar net op tijd raken ze elkaar kortstondig aan en geven ze elkaar een kusje.
Spel van schaduwen
Een volle maan heeft altijd iets geheimzinnigs en is enerzijds een reden voor ongeluk en onheil, anderzijds is de maan een bron van poëzie en filosofie. Voeg daarbij de schaduw van El Teide die door een ondergaande zon wordt gegenereerd en je krijgt een compleet waanzinnig plaatje. De derde hoogste vulkaan ter wereld zorgt voor een spektakel waarbij mens en dier in het niet verdwijnen en waarbij de top van de schaduw net wel, net niet de maan raakt.
Un besito
Om het deftig uit te leggen moeten wij elementaire leerstof uit de natuurkunde en vooral uit de projectieleer erbij halen. Als de Teide de zonnestraling tegenhoudt, ontstaat er aan de lijzijde een schaduwafbeelding van de berg op een projectievlak; in dit geval is dat de oceaan of de bewolking die lager ligt dan de observeerder.
De schaduwprojectie is hier de belangrijkste speler; naarmate de zon dieper wegzakt zal de schaduw groter worden. Niet eindeloos, dat kan niet want wanneer de zon helemaal aan de horizon is ondergedoken verdwijnt het hele schaduwcircus. Toch is het de moeite waard om te vermelden dat de schaduw van El Teide ruim 200 kilometer lang kan worden. Het topje van de schaduwafbeelding komt bij volle maan dan precies in lijn te staan en dit pleit voor de titel van dit artikel … ‘Een kusje’ of zoals de lokale bevolking het zo mooi uitdrukt ‘un besito’.
Driehoek
Wist u dat de schaduw van de Teide de grootste geprojecteerde schaduw ter wereld is? En weet je waarom de schaduw van de berg Teide een piramidale vorm heeft en geen gewone kegel is?
Naarmate de namiddag vordert verandert de lengte van de schaduw. Deze groeit omdat de hoogte van de zon afneemt. De projectie van de schaduw van de Teide in de atmosfeer eindigt altijd in een driehoekige vorm, vooraleer ze helemaal van het toneel verdwijnt.
Niet alleen bij zonsondergang maar ook bij zonsopgang kun je dit spektakel beleven, maar dan in omgekeerde zin. Maar daarvoor moet je wel in alle vroegte naar het hoogst gelegen punt van het eiland; El Pico del Teide. Je eigen schaduw waarnemen in dit totaalspektakel is helaas niet mogelijk.
Wetenschapper aan het ‘Instituto de Astrofísica de Canarias’, Miquel Serra, schat dat een ontmoeting tussen de ‘pico’ en een volle maan een frequentie heeft tussen 25 en 30 maanden. Wij gaan er dan ook van uit dat de volgende ‘besito’ nakende is.
Wij ontvingen een reisbeschrijving van Jozef Vandenberghe die ons meer inzicht heeft op de manier waarop je vroeger naar boven moest om de schaduw van de Teide te bewonderen.
In 1960 ben ik met een groep mensen en een gids op een namiddag vanaf de voet van de Pico naar de Refugio Altavista geklauterd. Er was wel een ezel mee om onze rugzakken te dragen.
In de Refugio was maar één vloeistof, namelijk licor de platanos. Slapen deden wij in twee kamers, één voor de mannen en één voor de vrouwen, in beddenbakken boven mekaar.
’s Morgens heel vroeg, het was nog donker, wekte de gids ons. Hij was de enige die een lamp had. Wij moesten hem op een rijtje volgen om al tastend en struikelend tot aan de top van de Pico te klauteren.
Onderweg kwam de zon achter ons op, in het oosten, van achter de Sahara. Onvoorstelbaar mooi! En adembenemend, letterlijk en figuurlijk en vooral dan vanwege de grote hoogte en de felle inspanningen.
En eenmaal boven, konden we aan de andere kant van de Pico zijn majestueuze schaduw over de oceaan zien! Onvergetelijk!
Op vele plaatsen is de grond er vochtig en heet, en er komen dampen en gassen uit de spleten. Een olijkaard heeft daar een spiegeleitje gebakken! ‘k Heb ervan geproefd maar er waren te veel zandkorrels meegebakken. En … het smaakte wel wat naar die gassen.
En dan nog de afdaling. Terug aan de voet van de Pico stel je vast dat je schoenen rats versleten zijn door de picones.
Een echte belevenis!
Credits: Juan Carlos Casado © op 5 juli 2011
Reisverslag: Jozef Vandenberghe
Geïnteresseerd in Tenerife? Word dan lid van de grootste Tenerife-familie!
Abonneer u op onze nieuwsbrief en blijf steeds op de hoogte van het nieuws op Tenerife.
Vul hieronder uw voornaam en een geldig e-mailadres in. Klik daarna op Abonneren.
