TEN BEL VANDAAG

Dit is het derde deel in een trilogie over Ten Bel. Deel 1 kun je HIER lezen, deel 2 HIER

Twee gewichtige reportages zijn dit artikel voorafgegaan en hebben Ten Bel beschreven over haar rijke en boeiende geschiedenis. Twee hoofdstukken over het bestaan van het eerste vakantiecomplex in Tenerife, enerzijds de opgang en het succes, anderzijds een anticlimax en de afgang die in detail werden uitgelicht en beschreven.

We startten in 1963 en eindigden op 24 januari 1992 wanneer negenenzeventig burgerlijke partijen hun slag hebben thuisgehaald en één frank morele schadevergoeding worden toegekend. De toen 75-jarige Michel Huygen wordt  veroordeeld door de achtste kamer van het Hof van Beroep van Antwerpen tot vijf jaar gevangenisstraf en een boete van 180.000 BEF voor zwendel.

Anno 2016 heeft de Canarische pers ook haar spreekwoordelijke duit in het zakje gedaan en we lezen in La Opinión van 14 maart 2016 een verschrikkelijke titel “Ten Bel: een apocalyptisch scenario”. De baseline is ook duidelijk; het gebied lijkt op een scène uit ‘The Walking Dead’. Wij weten wel dat de Canarische journalisten vaak overdrijven en heel veel gebruik maken van grootsprakerige zinnen. Ze gebruiken een tweede zin om de eerste te accentueren en maken overvloedig gebruik van synoniemen.

Wil dat zeggen dat wij dat artikel met een korreltje zout moeten nemen? Neen, helemaal niet. Inhoudelijk is het wel correct, alhoewel ik ten zeerste betwijfel of deze aandachtstrekker compleet wordt weergegeven. Wat mij dan onmiddellijk deed beseffen dat er aan de Ten Bel-reeks een derde deel moest bijgeschreven worden.

Wat mij dan ook deed beseffen dat er niet twee tijdsdelen zijn, maar drie. Drie periodes waarin veel te beleven, en dus ook te beschrijven valt. Deel 1 en deel 2 heb je reeds gelezen, deel 3 is ‘vandaag’, Ten Bel in een situatie van berusting. We zouden er een grondplan moeten bij nemen en eerst de gebieden schrappen die niet onder de noemer verloedering vallen. Er zijn complexen die op eigen houtje uit het apocalyptische dal zijn gekropen en waarvan de ‘vereniging van eigenaars’ zelf de touwen in handen hebben genomen om te renoveren, te moderniseren en te beveiligen. Maravilla is daar een perfect voorbeeld van en zo zijn er nog meer.

We kunnen misschien best het gebied beschrijven die wel aan een desolaat landschap voldoet, daar waar de ster bleef stilstaan, daar waar betonrot, vandalisme en de tand des tijds heeft toegeslagen. Ik heb het dan over de gebieden ten noorden van La Ballena en alles wat tussen Calle Ten Bel en de Plaza Jhon Huygen ligt. Ook het gebied ten zuiden van de Avenida Jose Antonio Travio en ten oosten van Calle Andromeda zijn plaatsen die als decor zouden kunnen dienen bij de opnames van ‘The Walking Dead’.

Ik maak een cinematografische beschrijving van dat gebied.

Een desolate woestijn, veroorzaakt door huisvuil en vandalisme. Het resort Ten Bel in Las Galletas is niet eens een schaduw van wat het ooit was. Waar ooit lachende en spelende gezinnen hun vakantie doorbrachten is het gebied op vandaag de dag een park dat ruikt naar verschroeiing. Gebouwen als ruïnes, versierd met graffiti en opgesmukt met gebroken glas. De tennisbanen waar de toeristen ooit hun beste backhand demonstreerden is nu een dijk vol afval en onkruid. Dit is de perfecte setting voor een apocalyptische film. Je hoeft er geen rekwisieten aan toe te voegen, het is dé perfecte filmset.

De mythische Ten Bel-toren ziet er verslonst uit, haar verschijning beangstigt. Het klokkenspel is reeds jaren inactief. Er is weinig sfeer, Engelsen die zich van de aanblikken niets aantrekken en enkel komen genieten van het klimaat. Voor de rest sluiten zij hun ogen.

Een kantoor kondigt de verkoop aan van appartementen. Niemand is geïnteresseerd in de aankoop van een stekje dat straks zal metamorfosen met de rest van het bouwvallig domein. Gebroken ruiten, afval en etensresten worden opgestapeld in afgelegen hoekjes. De eerste appartementen die opdoemen hebben een zorgvuldig uitzicht, andere niet.

De speeltuin van het complex, het voormalige Demon Park, presenteert nog steeds een troep van verbrande palmbomen, het gevolg van een brand die enige tijd geleden is ontstaan. Niets blijft er over van het treintje waar de vreugde van de kinderen onbeschrijfelijk was en van de schiettenten waar veel jongelingen probeerden hun liefje te imponeren met een schot in de roos. De schaamte stijgt mij naar het hoofd als ik denk aan het verleden en dat gegeven koppel aan hetgeen ik momenteel zie.

Wat verder hebben de tennisbanen de deuren naar een verstedelijking geopend. De lijnen zijn wazig en het onkruid groeit. Meer zelfs, criminaliteit en vandalisme vieren hier hoogtij. Door het ontbreken van openbare verlichting spelen hier duistere verhalen zoals we die enkel kennen uit een langspeelfilm.

De weg blijft doorlopen en we voeren voorbij La Ballena, eens de trots van het Vlaamse artiestenleven, eens een topper voor dans, amusement en nightlife. De met rode velours overtrokken stoelen en zetels zijn opeengestapeld. Niets wijst hier op een nakende revival.

De eens nog goed verzorgde tuinen, nette paden en onderhouden domeinen zijn niet meer. Enfin, ze zijn er wel nog maar in een niet te vergelijken staat. Dichtgegroeid struikgewas, vies vuil en slordigheid zijn in de plaats gekomen.

En dan komen we plots in een andere wereld; het zeezwembad waar eigenaars en huurders van de Alborada zich te goed doen aan zon en zetel en waar alles is opgefrist. Ook de parken tussen de woonblokken zijn pareltjes geworden en het gebouw ziet er nu anders uit met een laagje verf.

Van de 80.000 vierkante meter in het totaal schat ik dat 30% van het resterende Ten Bel nog de grote renovering moet ondergaan om straks opnieuw te blinken als weleer. Carabela, Eureka, Bellavista, Géminis, Drago, Frontera-Primavera, Maravilla en Alborada zullen dan hun opgepoetste blazoen en mooie opgesmukte en gemaquilleerde complexen kunnen showen in een totaalplaatje dat niet in schril contrast staat met de verloedering, zijnde de afgang van een aantal plaatsen.

Het resort zoals wij het hebben gekend zal wel nooit meer terugkomen zoals het was; 5.200 bedden, 70 commerciële vestigingen in een Centro Comercial en een schitterend vakantiecomplex uit vervlogen jaren komen nooit meer terug.

De verschillende complexen zijn overgegaan in de respectievelijke besturen van ‘Verenigingen voor mede-eigenaars’ of  van de ‘Comunidad’ en niemand bleek geneigd om de openbare en publieke delen van Ten Bel onder haar verantwoordelijkheid te plaatsen. De gemeente Arona is in feite eindverantwoordelijk voor deze partijen. Vandaar dat zij nu gaat onderhandelen met de eigenaars om te zien hoe deze onbeheerde en er duf uitziende gebieden kunnen geïntegreerd worden in het oorspronkelijk geheel.

De recente brand van de palmbomen heeft het vuur aan de schenen gelegd van een aantal gemeentelijke mandatarissen en heeft een gemeentelijke alarmering in gang gezet. Na meer dan twee decennia van apathie moet er eindelijk werk gemaakt worden van dat desolate stukje Costa del Silencio, een gehucht van Las Galletas, een deelgemeente van Arona. Of gaat dit stukje Arona dezelfde lange lijdensweg op als Palm Mar.

Er wordt voorgesteld om het gebied stedelijk te herontwikkelen en daarvoor moeten wij beginnen vanaf nul, stelt de burgemeester bij monde van schepen voor infrastructuur en ontwikkelingsbeleid Luis Garcia.

De gemeente moet een nieuwe stedenbouwkundige structuur ontwikkelen en toepassen op de openbare percelen, de wegen en straten en de openbare parken. 10% van de urbanisatie is eigendom van de gemeente en zeker daarom moeten wij onomwonden in het onderhoud daarvan voorzien.

Na talloze vergaderingen met de ‘verenigde eigenaars’ krijgt de complexiteit van het probleem een aanzienlijke vorm. Niemand is bereid om nodeloos financieel bij te dragen in de verstedelijking als er geen verantwoord plan is opgesteld. Temeer omdat ‘strikt stedenbouwkundig’ het toeristisch complex in een soort juridisch niemandsland ligt. We horen het reeds donderen in La Laguna en voelen de bui meteen hangen boven de Costa del Silencio. Dit wordt een juridisch en administratief getouwtrek. Wedden?

Er blijkt ook nog interesse te bestaan door particuliere investeerders voor dit deel van Ten Bel maar dat sluit niet uit dat de openbare veiligheid moet worden gewaarborgd. 

De buren kunnen niets kwalijk genomen worden. In 2013 kwamen zij zelf als initiatiefnemer op de proppen met het oprichten van een sociaal netwerk ‘Save Ten Bel’ om daarmee zelf in te staan voor de veiligheid, de hygiëne en de netheid van de gemeenschappelijke openbare plaatsen.

Dit verhaal is hier vooralsnog niet afgesloten. Misschien kan deel vier hier gestart worden want er is licht aan het eind van een zeer lange tunnel.
Dat er iets moet gebeuren om Costa del Silencio op te waarderen weet iedereen. Deze deelgemeente van Arona waar veel Nederlandstaligen verblijven is reeds meermaals het onderwerp geweest van politieke onbekwaamheid in verband met een degelijke renovatie en modernisering van het gebied.

De geschiedenis heeft ons geleerd dat de diverse Ten Bel-complexen met de jaren werden overgenomen door de ‘Verenigingen van eigenaars’ en dat de meeste openbare plaatsen die deze complexen met elkaar verbonden geluidloos en onzichtbaar zijn opgeslorpt door Arona, waartoe Costa del Silencio behoort. Deze gemeente was nu niet direct een schoolvoorbeeld van verantwoordelijkheid als het over ‘verre gebieden’ gaat.

Ik refereer naar de talrijke gerechtelijke procedures die tot een veroordeling hebben geleid om Palm-Mar, onmiddellijk en onvoorwaardelijk, alle gemeentelijke diensten te verschaffen waar het deelgebied recht op had. Costa del Silencio, of toch een deel ervan, is een vergelijkbaar gebied waar de gemeente haar handen liever van afhield. Daarover zijn reeds meerdere amendementen ingediend om prioriteit te geven aan moderniseringsplannen in een gebied waar toerisme hoogtij viert.
De costa moet opnieuw aantrekkelijk gemaakt worden om op deze manier te zorgen voor nieuwe particuliere investeringen om een algehele kwaliteitsverhoging te verkrijgen.

De jarenlange verloedering en stiefmoederlijke behandeling hebben geleid tot een verlies van 5.000 bedden op deze toeristische locatie. Maar er komt goed nieuws overgewaaid.
Costa del Silencio is prioritair ingeschreven in het strategische plan van de gemeente Arona voor de volgende vier jaar. Op gemeentelijk vlak is men de naam Michel Huygen niet vergeten en weet men heel goed hoe deze Vlaming op deze plaats een toeristisch centrum heeft aangelegd. Men is ook niet vergeten dat er toen van uit het niets een lokale toeristische economie met hoge conjunctuur is ontstaan die de regio leven heeft ingeblazen.
Is het verlies van logies het gevolg van de verloedering, of is het verval de oorzaak van het beddenverlies, dat is maar de vraag. De burgemeester van Arona zegt in ieder geval dat deze plek de gloriemomenten van toen moet herbeleven en dat deze locatie opnieuw moet gepromoot worden samen met de kustgebieden in Los Cristianos en het deel van Playa de las Américas dat binnen de gemeentelijke grenzen valt. Dit kan maar gebeuren door een diepgaande renovatie om aldus efficiëntie en duurzaamheid van deze bestemmingen te verbeteren.

Voor Costa del Silencio willen de politieke verantwoordelijken hun pijlen richten op de heraanleg van vroegere gemeenschappelijke delen die nu tot het gemeentelijk patrimonium behoren. Renovatie, heraanleg, opwaardering en vernieuwing zijn de slagwoorden voor de herziening van het gebied. Daarnaast staat ook de promotie van deze zuidelijke landtong gelegen tussen Las Galletas en de gele berg met de toepasselijke naam Montaña Amarilla.

Men gaat ook kijken naar het profiel van de buitenlandse toeristen om dit gegeven marketingsgewijs te gaan exploiteren. We weten dat jongere vakantiegangers een gemiddeld bedrag tussen de € 55 en € 62 uitgeven, minder jonge mensen beschikken doorgaans over een dagbudget van zo’n € 36. Het budgetverschil tussen deze leeftijdsgroepen heeft vooral te maken met de verblijfsduur. Overwinteraars verblijven er een poos langer dan hun jongere soortgenoten die enkel maar ‘op vakantie’ komen en geven daardoor wat minder uit. Logisch toch?

Een andere promotiemogelijkheid die opgenomen wordt in het toeristisch promotiepakket is het wandeltoerisme. De mogelijkheden zijn legio en de topografische variëteit is divers. Deze boost is welkom, het nordicwandelen of sendirismo is voor veel mensen de ontspanningsmogelijkheid nummer één.
Een ander segment waar de gemeente op inzet is het collectief van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders. Men verwijst naar Maspalomas op het buureiland Gran Canaria zonder daarmee te willen concurreren. Deze LGBT-niche vertegenwoordigt een groep van 15% met een hoge koopkracht. Daarom wordt ook veel tamtam gemaakt voor de Arona Pride die in sinds 2017 jaarlijks doorgaat.
Een ander initiatief zal betrekking hebben op personen met een beperking. Ook deze groep mensen moet zich hier thuis voelen en kunnen genieten van een betere toegankelijkheid en vrije mobiliteit binnen de grenzen van haar gemeente.

En bovenop dit alles verschijnt er op woensdag 16 oktober 2019 in de krant Diario de Avisos een artikel met de hoofding El plan para rehabilitar Ten-Bel estará listo antes de final de año, wat zoveel wil zeggen als ‘de planning om Ten Bel te rehabiliteren zal klaar zijn vóór het einde van het jaar’.
Waar hebben we nog van deze uitspraken gehoord? Het klopt dat de gemeente Arona snel uit een juridische impasse wil geraken om gemeenschappelijke en openbare delen, waarvan Ten Bel nog steeds eigenaar is, op te smukken, her aan te leggen, te renoveren en nog veel meer. Daarvoor hebben zij een hoja de ruta of plan opgesteld waarin precies staat vermeld wat de stappen zijn van de Ten Bel-revitalisatie.
Er is na lang onderhandelen een overeenkomst bereikt tussen de gemeente en de eigenaren van de percelen en na meer dan twee jaar zoeken is er een plausibele oplossing. Er wordt nog verduidelijking gezocht omtrent de verplichtingen van de gemeente, de overdracht van de percelen aan de gemeentelijke administratie en de uitvoeringstermijnen van de diverse werken. Dit moet te realiseren zijn op korte termijn en vandaar dat het dagblad  ‘… vóór het einde van dit jaar’ bloklettert.

Het document zal een speciale impact hebben op de regeneratie van de openbare ruimte in de urbanisatie. Vooral de wegen, de trottoirs, de openbare verlichting, de groenvoorzieningen en de zuiveringsinstallatie van het rioolwater zullen een ander gezicht aangemeten krijgen. Het is de bedoeling dat de werkzaamheden beginnen met de implementatie van de zuiveringsinstallatie, gelegen in het oude park.

Precies een halve eeuw + 7 jaar na de eerste spadesteek door Michel Huygen is het zover, er komt een eind aan de gemeentelijke negligentie van Costa del Silencio. Eindelijk!

Wordt (misschien) vervolgd …