Vier artikels zijn reeds de revue gepasseerd in deze zesdelige serie waarin de rijke en boeiende geschiedenis van Ten bel werd beschreven. Vier hoofdstukken over het eerste vakantiecomplex in Tenerife, enerzijds het ontstaan, de opgang en het succes, anderzijds Ten Bel in woelige tijden, die in detail werden uitgelicht en beschreven.
We startten in 1963 en eindigden op 24 januari 1992 wanneer negenenzeventig burgerlijke partijen hun slag hebben thuisgehaald en één frank morele schadevergoeding worden toegekend. De toen 75-jarige Michel Huygen wordt veroordeeld door de achtste kamer van het Hof van Beroep van Antwerpen tot vijf jaar gevangenisstraf en een boete van 180.000 BEF voor zwendel.
Anno 2016 heeft de Canarische pers ook haar spreekwoordelijke duit in het zakje gedaan en we lezen in La Opinión van 14 maart 2016 een verschrikkelijke titel “Ten Bel: een apocalyptisch scenario”. De baseline is ook duidelijk; het gebied lijkt op een scène uit ‘The Walking Dead’. Wij weten wel dat de Canarische journalisten vaak overdrijven en heel veel gebruik maken van grootsprakerige zinnen. Ze gebruiken een tweede zin om de eerste te accentueren en maken overvloedig gebruik van synoniemen.
Wil dat zeggen dat wij dat artikel met een korreltje zout moeten nemen? Neen, helemaal niet. Inhoudelijk is het wel correct, alhoewel wij ten zeerste betwijfelen of deze aandachtstrekker compleet wordt weergegeven. Wat ons dan onmiddellijk deed beseffen dat er binnen deze Ten Bel-reeks aandacht moet worden geschonken aan dit niet onbelangrijk gegeven.
Niet alles is desolaat
We zouden er een grondplan moeten bij nemen en eerst de gebieden schrappen die niet onder de noemer verloedering vallen. Er zijn complexen die op eigen houtje uit het apocalyptische dal zijn gekropen en waarvan de ‘vereniging van eigenaars’ zelf de touwen in handen hebben genomen om te renoveren, te moderniseren en te beveiligen. Maravilla is daar een perfect voorbeeld van en zo zijn er nog meer.
We kunnen misschien best het gebied beschrijven die wel aan een desolaat landschap voldoet, daar waar de ster bleef stilstaan, daar waar betonrot, vandalisme en de tand des tijds heeft toegeslagen. Ik heb het dan over de gebieden ten noorden van La Ballena en alles wat tussen Calle Ten Bel en de Plaza Jhon Huygen ligt. Ook het gebied ten zuiden van de Avenida Jose Antonio Travio en ten oosten van Calle Andromeda zijn plaatsen die als decor zouden kunnen dienen bij de opnames van ‘The Walking Dead’.
The walking Dead
Deze cinematografische beschrijving van dat gebied projecteert helder de situatie.
Een desolate woestijn, veroorzaakt door huisvuil en vandalisme. Het resort Ten Bel in Las Galletas is niet eens een schaduw van wat het ooit was. Waar ooit lachende en spelende gezinnen hun vakantie doorbrachten is het gebied op vandaag de dag een park dat ruikt naar verschroeiing. Gebouwen als ruïnes, versierd met graffiti en opgesmukt met gebroken glas. De tennisbanen waar de toeristen ooit hun beste backhand demonstreerden is nu een dijk vol afval en onkruid. Dit is de perfecte setting voor een apocalyptische film. Je hoeft er geen rekwisieten aan toe te voegen, het is dé perfecte filmset.
De mythische Ten Bel-toren ziet er verslonst uit, haar verschijning beangstigt. Het klokkenspel is reeds jaren inactief. Er is weinig sfeer, Engelsen die zich van de aanblikken niets aantrekken en enkel komen genieten van het klimaat. Voor de rest sluiten zij hun ogen.
Een kantoor kondigt de verkoop aan van appartementen. Niemand is geïnteresseerd in de aankoop van een stekje dat straks zal metamorfosen met de rest van het bouwvallig domein. Gebroken ruiten, afval en etensresten worden opgestapeld in afgelegen hoekjes. De eerste appartementen die opdoemen hebben een zorgvuldig uitzicht, andere niet.
De speeltuin van het complex, het voormalige Demon Park, presenteert nog steeds een troep van verbrande palmbomen, het gevolg van een brand die enige tijd geleden is ontstaan. Niets blijft er over van het treintje waar de vreugde van de kinderen onbeschrijfelijk was en van de schiettenten waar veel jongelingen probeerden hun liefje te imponeren met een schot in de roos. De schaamte stijgt mij naar het hoofd als ik denk aan het verleden en dat gegeven koppel aan hetgeen ik momenteel zie.
Wat verder hebben de tennisbanen de deuren naar een verstedelijking geopend. De lijnen zijn wazig en het onkruid groeit. Meer zelfs, criminaliteit en vandalisme vieren hier hoogtij. Door het ontbreken van openbare verlichting spelen hier duistere verhalen zoals we die enkel kennen uit een langspeelfilm.
De weg blijft doorlopen en we voeren voorbij La Ballena, eens de trots van het Vlaamse artiestenleven, eens een topper voor dans, amusement en nightlife. De met rode velours overtrokken stoelen en zetels zijn opeengestapeld. Niets wijst hier op een nakende revival.
De eens nog goed verzorgde tuinen, nette paden en onderhouden domeinen zijn niet meer. Enfin, ze zijn er wel nog maar in een niet te vergelijken staat. Dichtgegroeid struikgewas, vies vuil en slordigheid zijn in de plaats gekomen.
En dan komen we plots in een andere wereld; het zeezwembad waar eigenaars en huurders van de Alborada zich te goed doen aan zon en zetel en waar alles is opgefrist. Ook de parken tussen de woonblokken zijn pareltjes geworden en het gebouw ziet er nu anders uit met een laagje verf.
Van de 80.000 vierkante meter in het totaal schat ik dat 30% van het resterende Ten Bel nog de grote renovering moet ondergaan om straks opnieuw te blinken als weleer. Carabela, Eureka, Bellavista, Géminis, Drago, Frontera-Primavera, Maravilla en Alborada zullen dan hun opgepoetste blazoen en mooie opgesmukte en gemaquilleerde complexen kunnen showen in een totaalplaatje dat niet in schril contrast staat met de verloedering, zijnde de afgang van een aantal plaatsen.
Het resort zoals wij het hebben gekend zal wel nooit meer terugkomen zoals het was; 5.200 bedden, 70 commerciële vestigingen in een Centro Comercial en een schitterend vakantiecomplex uit vervlogen jaren komen nooit meer terug.
Gemeentelijk initiatief
De verschillende complexen zijn overgegaan in de respectievelijke besturen van ‘Verenigingen voor mede-eigenaars’ of van de ‘Comunidad’ en niemand bleek geneigd om de openbare en publieke delen van Ten Bel onder haar verantwoordelijkheid te plaatsen. De gemeente Arona is in feite eindverantwoordelijk voor deze partijen. Vandaar dat zij nu gaat onderhandelen met de eigenaars om te zien hoe deze onbeheerde en er duf uitziende gebieden kunnen geïntegreerd worden in het oorspronkelijk geheel.
De brand van de palmbomen heeft het vuur aan de schenen gelegd van een aantal gemeentelijke mandatarissen en heeft een gemeentelijke alarmering in gang gezet. Na meer dan twee decennia van apathie moet er eindelijk werk gemaakt worden van dat desolate stukje Costa del Silencio, een gehucht van Las Galletas, een deelgemeente van Arona. Of gaat dit stukje Arona dezelfde lange lijdensweg op als Palm Mar.
Slechts 10%
Er wordt voorgesteld om het gebied stedelijk te herontwikkelen en daarvoor moeten wij beginnen vanaf nul, stelt de burgemeester bij monde van schepen voor infrastructuur en ontwikkelingsbeleid Luis Garcia.
De gemeente moet een nieuwe stedenbouwkundige structuur ontwikkelen en toepassen op de openbare percelen, de wegen en straten en de openbare parken. 10% van de urbanisatie is eigendom van de gemeente en zeker daarom moeten wij onomwonden in het onderhoud daarvan voorzien.
Wordt vervolgd
Lees hier:
Deel 1 – Het ontstaan van Ten Bel
Deel 2 – De groei van Ten Bel
Deel 3 – Het succes van Ten Bel
Deel 4 – Ten Bel in woelige tijden
Deel 5 – Ten Bel in een apocalytische scène
Deel 6 – Ten Bel, en nu?
Het volledige verhaal werd gepubliceerd in het rijk geïllustreerde boek ‘De Geschiedenis van Ten Bel’. Verkrijgbaar in e-book of in gedrukte versie.
Geïnteresseerd? HIER staat er meer informatie over het boek en hoe je het kan aanschaffen.
Geïnteresseerd in Tenerife? Word dan lid van de grootste Tenerife-familie!
Abonneer u op onze nieuwsbrief en blijf steeds op de hoogte van het nieuws op Tenerife.
Vul hieronder uw voornaam en een geldig e-mailadres in. Klik op Abonneren.
