STORINGEN, OOK DIT IS TENERIFE

Op Tenerife bouwt men anders dan in de Lage Landen, dat wisten jullie ongetwijfeld reeds. Waarom zou men hier extra kosten doen die bouwconstructies duurder maken als de gemiddelde temperatuur in het zuiden winter en zomer tussen de 20 en de 30 °C ligt en er per jaar amper 26 dagen regen (!) valt. Om de mens te behagen is dat niet nodig of noodzakelijk.
Ook elektriciteitskasten, telefoonhuisjes, schakellocaties en internetcabines vallen onder de noemer ‘gebouwen‘.
Maar addertjes sluipen onder het gras en worden onzichtbaar gevaarlijke boaconstrictors. Door het feit dat er weinig thermische isolatietechnieken worden toegepast zoeken water, wind en vocht de weg naar binnen. Onzichtbaar bijgestaan door zoutcondens – Canariërs spreken van salitre – overwoekert deze drievuldigheid de binnenkant van bouwconstructies en van gebouwtjes die dienst moeten doen om nutsvoorzieningen onder te brengen.

En zeg nu zelf … wat is er gevoeliger aan vocht, condens, erosie en oxidatie dan elektriciteit en elektronica? Juist, elektriciteit valt uit bij een kortsluiting en moet daarom manueel heropgestart worden, en het duurt een tijdje eer de maatschappij haar mannetjes uitstuurt. We hebben ermee leren leven, maar meestal is dit euvel relatief snel hersteld.
Die andere, meestal metalen, cabines die her en der langs de openbare weg staan en het internet feilloos moeten verdelen naar elke gebruiker zouden driedubbel geïsoleerde locaties moeten zijn, maar de uitbater en beheerder Mobistar wil geld verdienen en investeert dus niet in goed afgeschermde en beveiligde zones om hun infrastructuur in onder te brengen. Te duur.

En wat niet is, kan niet opgemerkt worden. Jammer genoeg is dat hier niet het geval. Plots en zonder aankondigen verdwijnt na een fikse regenbui of na aanhoudende regen de stroom. Deze onderbrekingen zijn het resultaat van kortsluitingen. Ook de vaste telefoonlijnen hebben problemen bij wateroverlast en vallen één voor één uit. Daar waar het internet via de telefoonlijnen wordt verstuurd treedt er oscillatie op waardoor ook de internetontvangst onherroepelijk verdwijnt.
Niet alleen regen en ontij vormen grote gevaren; elektrische en elektronische componenten worden overspoeld door vocht en zout en zijn na een tijdje enkel nog ‘goed voor de vuilbak‘. Dan worden de technische ploegen opgeroepen om het euvel te herstellen maar dan blijkt reservematerieel niet op voorraad te zijn en moet er een vracht worden opgestuurd vanaf het vasteland.

Als gebruiker weet je nooit wat een storing kan veroorzaken. Je weet enkel dat wind en veel regen de oorzaak zijn van een pak potentiële ellende en als deze herrie je overvalt bel je dan best het nummer 1004.
Ik denk dat dit het meest gevormde telefoonnummer is na iedere stortbui op dit zonovergoten eiland en dat er daardoor enorme wachttijden ontstaan waarbij talloze geërgerde personen naar eindeloze wachtmuziekjes staan te luisteren. Daarenboven, en dat wordt je maar later gemeld, bel je beter het nummer 1002. Dat nummer werd speciaal in het leven geroepen voor iedereen die geconfronteerd wordt met internetproblemen.
Als je het mij vraagt kom je met de beide nummers in Madrid op hetzelfde adres terecht, want in beide gevallen moest ik een hele keuzelijst en een lijncontrole doorlopen vooraleer ik een dispatcher aan de lijn kreeg.
In de doorlopen keuzelijst moet je je negencijferig getal intoetsen van de vaste lijn van waarop je belt en als de vriendelijke stem aan de andere kant je verwelkomt dan vraagt deze voor alle zekerheid nog eens naar het lijnnummer. Enfin, het zij zo …!

“Zou het mogelijk zijn om eens terug te bellen met een mobieltje?”, luidt het. Hoezo, met een mobieltje? Door het feit dat ik bel met een vast nummer is het voor de maatschappij onmogelijk om een lijntest uit te voeren terwijl op deze lijn een gesprek plaatsvindt. Jaja, dat begrijp ik.
En begrijpen jullie mij ook? Ik heb geen gsm of mobiel apparaat waarop ik kan terugbellen. Wat doen we dan? Het blijft een tijdje stil aan de andere kant.

De technieker van ITETE, voorheen ABENTEL, een onderaannemingsbedrijf op Tenerife dat instaat voor de herstellingen en infarcten komt voor de tweede keer langs in één week tijd. Ik kreeg zijn persoonlijk telefoonnummer en ik hoef als dusdanig niet meer op een vervelend en nooit-eindigend gesprek met de 1002 of de 1004.
Bij zijn eerste bezoek verving Javier de router, de tweede keer voegde hij er aan toe dat dit in feite niet nodig was geweest omdat de oorzaak van deze internetonderbreking zich elders plaatsvond onder compleet andere omstandigheden.
Hij belt voor de zesde keer een of andere dienst op en ontvangt richtlijnen die hij op zijn beurt beantwoordt. Technisch en moeilijk te volgen.
Hij heeft mijn internetverbinding op een andere lijn gezet, een lijn met een betere kwaliteit. Jammer genoeg zie ik nog geen verschil want ik krijg nog steeds geen verbinding met het www. Zijn gesprek duurt ook eindeloos.

Er zit geen moraal in dit verhaal. Techniekers van een ander allooi zijn bezig om alle geaccidenteerde lijnen te herbekabelen in een dorpje wat verderop … in zo‘n doorkijkhuisje dat de infrastructuur zou moeten beschermen.
“Wanneer wordt dat euvel uiteindelijk hersteld?” De technieker, die als tussenpersoon fungeert verontschuldigt zich in naam van Movistar. Ik feliciteer hem om zijn dynamische optreden en hij fleurt een beetje op in ellendige omstandigheden.
Ik niet, ik blijf met een wrang gevoel achter. Mijn internet is na zeven dagen haperen nog niet hersteld. Ik moet hopen op de goodwill van de telefoonmaatschappij die er alles aan doet om het ongenoegen van zijn klanten in toom te houden. Om dat doel te bereiken zullen ze het in de toekomst wel anders moeten aanpakken.

Javier geeft bij zijn afscheid snel nog zijn privételefoonnummer. “Bel bij eens op vóór 15.00 uur, hersteld of niet, opbellen, hé …!“
Ik zal dat zeker doen. Ondertussen blijf ik op mijn eiland zitten op het eiland midden de Atlantische Oceaan. Afgesloten van Jan en alleman, van Miet en Piet en van iedereen die ik wil bereiken.
We leven in een wereld waarin afstanden heel klein zijn geworden en wanneer het world wide web wegvalt dan groeit de wereld opnieuw naar een groter formaat als voorheen, waar afstanden nog afstanden waren. Geef mij maar een kleine wereld.

Om tien minuten voor drie uur bel ik, zoals afgesproken, Javier op om hem op de hoogte te brengen van de huidige toestand. Ik probeer te bellen met mijn vaste lijn, enkel … deze is dood en stil. Nu is ook mijn telefoonlijn uitgevallen. Diezelfde avond valt ook de stroom uit en schrijf ik deze column bij kaarslicht.
Nog meer ellende, ook dit is Tenerife!