Zoals iedereen heb ik ook soms de drang om uit te breken. Met uitbreken bedoel ik het huis uitgaan, de alledaagse verplichtingen voor een tijdje opzij schuiven en de deur achter je dichttrekken. Voor de een is dit ontsnappen aan de sleur en de geur van elke dag, voor anderen is dit een wekelijks terugkerend opstekertje. Diegenen die overblijven bevinden zich op Tenerife en vinden dat je verplicht bent om een aantal toeristische trekpleisters te vereren met een bezoek.
Ik heb het dan niet over attractieparken, restaurants of bar- en karaokebezoeken. Ik bedoel daarmee de locaties met een geografische aantrekkelijke noemer die niet door iedereen worden bezocht. Iedereen bezoekt het Nationaal Park rond en op de Teide, iedereen trekt naar Masca, iedereen wil de overweldigende Acantilados van Los Gigantes zien, of Garachico en Taganana. En dat is het zowat. Ik ken mensen die reeds tien keer naar boven zijn gereden, die vele keren Masca zijn afgedaald en niet verder zijn geraakt dan dat leuke barretje, daar ongeveer waar de eigenlijke barranco begint.
Magneten
Men doet moeite om de noordzuidoversteek te maken om van San Andrés naar Taganana te rijden om iedere keer opnieuw in een van de drie restaurants te genieten van de pescado a la plancha. En natuurlijk zijn er ook nog de grootstedelijke gebieden zoals Santa Cruz, La Laguna en Puerto de la Cruz die slenterende wandelaars aantrekken door het aanbod van de vele winkels en nog veel meer bars.
Ik vergeet een aantal magneten op te sommen die voldoende aantrekkingskracht bezitten om de toerist en de resident uithuizig te maken. Ik moest het ook ontdekken, net alsof ik de eerste mens op deze aarde was. Ik ben daarna dieper gaan graven. Er is zoveel meer te zien en te bezoeken, maar hoe vind je dat?
Wegwijzers
De meest klassieke manier is zich op glad ijs te begeven; daar waar geen wegwijzers staan, daar waar het asfalt overgaat in een stoffig gedoe, daar waar je geen medemensen opmerkt, daar moet je zijn. Het probleem is dat je je daar letterlijk en figuurlijk kunt vastrijden en niet iedereen rijdt een 4×4. Dus volg je toch best de ‘macadam’ tot er een wegwijzer staat met een naam die je nooit eerder hebt gelezen, een pijl die wijst naar een onbekende locatie.
Als je geen verkeer tegenkomt dan zit je goed en rij je beslist in de richting van het achtste wereldwonder. Ik vraag mij soms met spanning af of het eiland locaties verbergt die nog nooit door iemand werden betreden. Er bestaan in elk geval plaatsen waar weinig volk naartoe trekt. Onbekend is, ook hier, onbemind.
Casa Álvaro is een dergelijke locatie, helemaal op het einde van de TF-123 of Las Catalanes, waar het kerkje je tegenhoudt opdat je niet in de Barranco de Valle Grande zou terechtkomen. Unieke locaties waar zelfs de camera-auto van Google Maps niet voorbij kwam. Zo afgelegen zijn deze bestemmingen.
Einde van Tenerife
Er zijn ook minder extremen, Chinamada bijvoorbeeld, is via een gewone rijweg te bereiken en toch vinden de toeristen dit gehucht niet terug. Eerst van La Laguna naar Taborno op de TF-13, daarna linksaf, via de TF-145 naar Las Carboneras. De weg loopt oneindig door tot Chinamada je de pas afsnijdt. Een gehucht met amper honderd inwoners op 500 meter boven de zeespiegel, waar de tijd lijkt stil te staan. Daar waar de inwoners één zijn geworden met de natuur, naadloos. Ze wonen achter sierlijk eenvoudige façades maar eenmaal binnen bevind je je in een grotwoning. Je klopt aan en stapt een grot binnen. Tweekamergrotwoningen; ingang, salon en keuken zijn één ruimte, de slaapkamer is een andere. Het gehele jaar door hebben ze dezelfde temperatuur zonder gebruik te maken van toestellen die de ruimtes conditioneren.
Dorpskern
Er staat een kerkje – of noem ik het een veredelde kapel? – en dit bouwwerk duidt het begin en tevens het einde aan van de bebouwde kom. Een creatie van de inwoners die eigenhandig het bouwsel hebben opgetrokken en de bouwmaterialen hebben aangevoerd met ezeltjes. Toen lag er nog geen rijweg, enkel een pad.
Er loopt een wandelpad van in de ‘dorpskern’ naar de kliffen van Punta de Hidalgo waar je vanaf een mirador boven de oceaan uitkijkt. Veel wandelaars komen er voorbij want er kruisen daar een aantal wandelpaden, op Tenerife senderos genoemd.
Om de innerlijke mens te voeden kun je bij Demofilo en Carmen binnenstappen; het enige restaurant in de wijde omgeving. De naam van het etablissement is erg toepasselijk: in Restaurante La Cueva kun je aan tafel gaan in een gedeelte dat uit de berg is gehouwen. Heel toepasselijk.
Geïnteresseerd in Tenerife? Word dan lid van de grootste Tenerife-familie!
Abonneer u op onze nieuwsbrief en blijf steeds op de hoogte van het nieuws op Tenerife.
Vul hieronder uw voornaam en een geldig e-mailadres in. Klik daarna op Abonneren.
