KNOTSGEKKE REIS

De wil en de overtuiging zijn groot. De drang staat op springen. Je wil naar Tenerife en je hebt alles klaargemaakt en voorbereid. Je gaat niet met het vliegtuig maar met de auto waaraan een caravan hangt. Je wil deze trip rustig en beredeneerd uitvoeren en je zult van deze meerdaagse trip ten volle genieten. Dat staat voor een volle 100% vast.

Op woensdag 11 oktober is het zover. Gerard Van de W. en Yvonne de W. vertrekken rond 13.00 uur uit hun vaste stekje in Zuid-Oost Brabant (NL) en rijden ontspannen door Vlaanderen en Noord-Frankrijk  om acht uur later de nacht door te brengen op de parking van een koffieshop net voor Parijs. Ook de meegereisde hond en poes hebben genoten van deze eerste dagrit zonder uitschieters.

Dag twee start om 08.00 uur en gaat dwars door Parijs met een gemiddelde snelheid van 50 km/u. Gerard en Yvonne besluiten om een kleine pauze – een siësta, zeggen ze zelf – in te lassen om daarna uitgerust in één ruk door te rijden tot in de Garonnestreek. Honderd kilometer voor Bordeaux stopt de tweede reisdag. De mooie landschappen en de goed onderhouden wegen waren een zegen voor mens en voertuig.
Dag drie verschilt enigszins van de vorige dagen omdat de wegen er in het Baskenland enigszins slechter bij liggen dan deze die ze reeds voor de wielen kregen, en het reliëf doet de 145 pk-sterke motor brommen, vooral op locaties waar de wegen steil de bergen induiken. Ze houden het voor bekeken op de parking van de luchthaven van Vitoria. Ze zijn reeds 1.400 kilometer van huis en drie dagen onderweg.

Zaterdag 14 oktober brengt hen 600 kilometer vooruit en het goedlachse paar geniet van de wisselende landschappen in een glooiend decor. Eindpunt van deze etappe is Cáceres. Morgen lonkt Sevilla en daarna is het heus niet meer zo ver.
Door het feit dat de reisplanning werd opgemaakt met ruimte als buffer voor onverwachte situaties hebben zij wat tijd en kunnen ze genieten van een langzame eindspurt. Nog 200 kilometer te gaan.

Op zondag 15 oktober gaan ze ervoor. Cãdiz is de eindbestemming op het Spaanse vasteland. Doordat ze overschot aan tijd hebben kunnen ze nog even rondrijden en ze besluiten de nacht van 15 op 16 oktober door te brengen op een camping in Conil de la Frontera, een vijftigtal kilometer ten zuiden van Cádiz.

Door een communicatiefout – en dat zal niet de enige zijn – blijken zij niet op de hoogte te zijn van een uitgesteld vertrek van de ferry en mede door een foutieve routebeschrijving kwamen zij op dinsdag 17 oktober om 15.00 uur aan op de terreinen van de ferrymaatschappij. Ze hoefden zich helemaal niet meer te haasten, maar dat kregen ze pas later te horen na een lange tijd aanschuiven aan het loket van de maatschappij. Andere passagiers werden wel per SMS op de hoogte gebracht van de vertraging.

Vanaf dat moment begint de soap van deze Love Boat Story die normaal op dinsdag zou vertrekken.
Voorwaardelijke wijs dus, ‘zou vertrekken’. Wat volgt zijn dagen vol ellende, een periode waarin de zenuwen door het lichaam gieren, momenten waarbij spieren hard als een boog opgespannen staan terwijl ‘zich bedwingen’ een wederkerend werkwoord is waarvan het vrolijke paar vanaf nu er niet meer zo vrolijk van wordt.
De trip met de ferry van Trasmediterranea wordt het centrum van hun nachtmerrie en ook voor die van een tweehonderdtal medepassagiers.

Gerard en Yvonne krijgen de reden van de vertraging te horen bij het inchecken aan het loket waar hen duidelijk gemaakt wordt dat de boot problemen heeft aan de motor. Alle passagiers kunnen zich best in wachtstand plaatsen. En dat doen ze ook. Ze wachten geduldig, van 15.00 tot 22.00 uur, op het terrein van ferrymaatschappij op een antwoord over hoe het nu verder zou verlopen. Ze krijgen geen eten of drinken aangeboden en nog minder excuses. Misschien wordt er voor een overnachting gezorgd? Ondertussen zitten zij op de stoep …

Er is er een bus aangekomen die moet zorgen voor de transfer van Huelva maar doordat er geen huisdieren aan boord mee kunnen blijven zij en nog een paar soortgenoten verweesd achter. Ook de mededeling dat er geen enkel hotel in de wijde omgeving deze nacht onderdak kan verschaffen blijkt een domper bovenop de eerdere ontgoochelingen.

Dit wordt een aanleiding tot verhitte discussies. En met resultaat. Omdat ze honger hebben en omdat de temperatuur reeds flink is gedaald en zij het koud krijgen gaan zij in op het voorstel om op de defecte boot te overnachten. Daar krijgen zij ook een maaltijd dat eerder op een noodrantsoen lijkt. Beter dat dan helemaal niets, is hun oordeel. Later bevestigt iemand uit de kombuis dat de maaltijd werd samengeraapt met restjes en op smaak werd gebracht met goedkope ingrediënten. Jammer genoeg blijkt dat nadien ook zo te zijn. Maar niemand denkt er op dat ogenblik aan dat dit verhaal zal uitlopen.

Moe en uitgeput slapen ze in een hut en Brownie, hun chiwahwah, wordt opgesloten in een kennel terwijl hun poes Britney in de caravan verblijft, die samen met de auto benedendeks is geparkeerd. Het voelt allemaal bizar en onwerkelijk, temeer omdat zij de indruk krijgen dat huisdieren niet geliefd zijn bij de Spanjaarden.

De volgende dag, woensdag 18 oktober, besluit het Hollandse paar om niet meer op de boot te slapen. Mede doordat de vriezer en koelkast op gas werken en aan moet blijven. Twee dagen leven zij in hun caravan op de parking van de ferrymaatschappij. Twee dagen hebben zij op het antwoord gewacht op die ene vraag: wanneer kunnen wij vertrekken?

Op vrijdag 20 oktober mag het gezelschap opnieuw aan boord maar de boot bewoog voor geen meter. Hij bleef liggen waar hij lag.
Hoe en hoeveel ze protesteren brengt geen soelaas en vooral geen enkele oplossing. Op zaterdag 21 oktober worden de grote middelen ingezet en wordt de nationale pers erbij betrokken. Antenna 3 gebruikt zelfs de opgenomen beelden van Gerard in hun journaals en daarna post hij de perikelen op het forum van de grootste Nederlandstalige Facebookgroep op Tenerife. Het medeleven dat het goedgeluimde paar ontvangt grenst aan het ongelofelijke maar ondersteunt enkel de moraal. Het brengt geenszins een oplossing in deze soap, enkel maar wensen van mensen die allemaal met hen meeleven.

Het wordt hoe langer hoe gekker. Iedereen wordt gesommeerd om te vertrekken. Met de auto en al eraf, terwijl de ferrymaatschappij nog steeds verzuimt om haar plichten na te komen. Er wordt een aantal mensen naar een luchthaven overgebracht, maar ook dit is geen oplossing. Er zijn gewoon geen vluchten voorzien en dus moet deze groep gestrande passagiers in de terminal overnachten.

De vertraging loopt op. Na ruim 96 uur is de motor nog altijd niet hersteld en lopen de gemoederen verder op. Ook de kapitein gedraagt zich immoreel en weigert pertinent om een fatsoenlijk alternatief aan te bieden. De informatie is chaotisch, summier en vooral afnemend. Toch vernemen zij uit een vertrouwelijke bron dat de oplossing mogelijks uit de hoek van Heulva komt. Temeer omdat binnen een paar dagen een nieuwe lading passagiers naar Cádiz zal afzakken om de overtocht naar de gelukzalige eilanden te maken en dat deze overtocht overvol zal zitten. Tenminste, als het motordefect is hersteld.
Zij weten niet wat het beste is; blijven of ingaan op een nieuw voorstel, inclusief alle onduidelijkheden. En de rij tot aan het loket is opnieuw lang … Overtocht via Cádiz of met het vliegtuig. De voertuigen zullen met een cargoschip worden vervoerd. Moest dit nu echt vier lange dagen duren?

Maar er gebeurt niets, geen enkele actie wordt ondernomen. Tot in de nacht van zaterdag op zondag, wanneer zij om 01.00 uur het bevel krijgen om hun auto en caravan van boord te halen en klaar te maken voor cargotransport. Het olijke paar gaat voor een rit die naar Huelva voert. Na een uiterst korte nacht vangt hun laatste etappe aan om 06.00 uur voor een 200 kilometer lange rit naar de uiteindelijke oplossing.
Naviera Armas zal hen naar Tenerife brengen. Een geluk bij een ongeluk; ze kunnen een slaapcabine regelen zonder bijbetaling.

Zondag 22 oktober 2017. Eindelijk aan boord van een boot die Gerard en Yvette en tal van gestrande medepassagiers zal vervoeren. Wat een verschil met het scheepswrak van Trasmediterranea! Wat een luxe biedt hun deze Armasferry! Het begint reeds met het boarden via een elektrische roltrap, ze hoeven geen been te verplaatsen om aan boord te komen.
Daarna wordt een buffet aangeboden, en wat voor een? En bovendien gaat deze overtocht een stuk sneller dan die vanaf Cádiz. Morgenavond bereiken ze Lanzarote, daarna Gran Canaria, om ten slotte in de vroege ochtend van dinsdag 22 oktober Tenerife, hun eindbestemming, te bereiken.
Eén week om de overtocht van het Spaanse vasteland naar Tenerife te ondernemen is wel héél lang.

Ieder nadeel heb zijn voordeel, remember? Gerard Van de Wiel en Yvonne de Witte hebben tal van nieuwe vrienden gemaakt gedurende deze impasse en het verhaal op zich voldoet perfect om als nieuwe levenservaring door te gaan. En dat nemen ze hen nooit meer af.