Hoe meer ik er over nadenk, hoe gekker ik word. Ik ben er mij van bewust dat mijn vaderland de beste sociale voordelen biedt en dat ik mijn moedertaal, mij met de paplepel ingegeven, niet mag verleren.
Ik ben er mij ook van bewust dat mijn leven een nieuwe wending aanneemt vanaf het moment dat ik een ingrijpende beslissing neem.
Ik was niet de eerste die besliste om te verhuizen. Ik ben ook niet de laatste die besluit om de Lage Landen achter mij te laten om mij duizenden kilometers verder te gaan vestigen.
Waarom? Is het daar beter? Neen, is het eerlijke antwoord. Het is daar anders.
Traag draaiende molen
Het moment van de beslissing brengt geen verandering, wel wat er nadien allemaal gebeurt en moet gebeuren om de zaak administratief te regelen. Niet in het thuisland. Daar loop ik even het gemeentehuis binnen en vraag ik mij uit te schrijven. En that’s it.
Daarna kom je aan op een onooglijk klein en supermooi eiland en dan val je van de ene verbazing in de andere. Iedereen die deze stap van ruim 3.000 kilometer zet in zuidzuidwestelijke richting weet dat er veel moet gebeuren in een vooraf gedefinieerde periode.
De administratieve molen, die bijna niet wiekt maar toch ook niet echt stil staat, moet alle procedures verwerken. Deze molen draait tergend traag en dit zet je aan om je eigen natuurlijke drive een versnelling lager te schakelen. Je begrijpt niet zo goed dat alles zo lang duurt. Precies alsof er geen wind is, heel traag en geruisloos, bijna onzichtbaar draaien de wieken in het rond.
Eindeloze administratie
Het begint reeds bij de pasfoto’s. De kleinoden die je in de Lage Landen hebt laten maken blijken niet het juiste formaat te hebben; je kunt al meteen opnieuw beginnen.
Met de juiste pasfoto’s storm je naar het gemeentehuis van de Canarische gemeente waar je gaat wonen en je laat je inschrijven in het bevolkingsregister; je legt alle administratieve stukken neer, betaalt € 3 maar je vergat van alle documenten fotokopieën te maken. Lap, daar gaan je bewijsstukken.
Als je nog geen NIE-nummer bezit dan krijg je dat er bij de aanvraag van het ‘certificadode Residencia’ gratis bij maar daarvoor moet je wel moeite doen. Per persoon moet je hetformulier ‘EX15′ of ‘-18’, of is het nu ‘Modelo 719’, invullen. Daarmee ga je naar de bank, je betaalt een kleinigheid per formulier en met het betalingsbewijs rep je je weer naar de Policía Nacional. Daar kom je tot de constatatie dat je de rectoverso kopie van de ID’s niet hebt meegebracht. Pfff, je kunt opnieuw aankloppen. En zo gaat het maar door … je moet ook nog het nodige doen voor de seguridad social en voor het Spaanse rijbewijs.
Ook door het feit je daar woont moet je je belastingen aangeven. Binnen de drie maanden moet je ‘formulier 720’ indienen, en wees nu eens eerlijk, wie kan dit nu? Je bent de taal niet machtig en je voelt je ook zó machteloos. Wat je leest lijkt Chinees en toch ben je niet in China, je verhuisde zonet naar Tenerife.
En ben je vergeetachtig of onwetend, dan word je beboet en dat is bij alles zo. Te laat is gelijk aan gestraft. Zo wordt het je in Tenerife geleerd.
Inwijkeling of vluchteling?
Ik vraag mij nu af of dat overal zo is, en vooral, of dit voor iedereen zo is.
Hoe doen de vluchtelingen het? Ze worden op de Canarische Eilanden opgevangen en niet één moet er aanschuiven in een van die ellenlange rijen. Neen, de pasfoto’s worden gemaakt door een fotograaf die aan huis komt. Met een auto rijden ze nog niet, ze moeten dus ook niet naar het DGT of Tráfico in Santa Cruz. De rest van de administratieve rompslomp wordt afgehandeld door een speciaal aangestelde administratie. En finaal worden er groepjes vluchtelingen verdeeld over verschillende Spaanse regio’s die op hun beurt de rest van de administratieve plichtpleging afwerken. Op deze manier hebben de stakkers geen stress en worden zij zonder veel heen-en-weer-geloop gesetteld in Spanje.
Recht op een gelukkig leven
Neen, ik ben niet jaloers, ik wil op geen enkel moment een vluchteling zijn. Ik ben een inwijkeling en dat is iets helemaal anders, of niet soms? Inwijkelingen moeten moeite doen om in te wijken. Van hot naar her. Je moet je duizend-en-één keer verplaatsen om alle attesten en vergunningen te bemachtigen.
Spreek je niet of onvoldoende de taal, dan pas ben je de pineut. Laat je best begeleiden door een gestor of een vertrouwenspersoon. Maar daarvoor moet je dan betalen.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om hier aan iedereen mijn welgemeende groeten over te maken; aan inwijkeling en aan vluchteling, daar maak ik geen onderscheid in. Iedereen heeft recht op geluk en een gelukkig leven … toch?
Geïnteresseerd in Tenerife? Word dan lid van de grootste Tenerife-familie!
Abonneer u op onze nieuwsbrief en blijf steeds op de hoogte van het nieuws op Tenerife.
Vul hieronder uw voornaam en een geldig e-mailadres in. Klik daarna op Abonneren.
