GEDULD IS EEN SCHONE ZAAK

Geduld is een schone zaak.

Enkele dagen geleden zijn mijn man en ik teruggevlogen naar Tenerife na een korte vakantie in België. Om te beginnen is het altijd grappig als de hostess achter de balie op de luchthaven vraagt waarom we geen terugvlucht geboekt hebben. Als ik zeg dat de vlucht naar Tenerife de terugvlucht is omdat wij op Tenerife wonen, dan is de reactie meestal: ‘wow, gelukzakken!’

Daar zitten we dan, op de luchthaven van Zaventem, te wachten op onze vlucht naar huis. Op de luchthaven valt het extra hard op dat iedereen die op reis vertrekt, zijn geduld thuis laat. Vakantiegangers gaan ervan uit gaat dat ze dat op reis toch écht niet meer nodig hebben.

Vliegen, een werk van lange adem.

Het geduld van de andere passagiers op ons vliegtuig werd al snel op de proef gesteld. De vlucht begint namelijk met een vertraging van een half uur. Mijn man en ik kijken even op naar het scherm waar de melding op staat en gaan dan rustig verder met het lezen van ons boek. Sommige andere passagiers zie ik dan al stilletjes beginnen mopperen dat het toch altijd hetzelfde liedje is met die vliegtuigen.

Ik ben voor de eerste keer zelf in een vliegtuig gestapt toen ik 17 jaar oud was. Sindsdien heb ik jaren gehad dat ik vaker in een vliegtuig zat dan op de bus. Hierdoor is vliegen voor mij iets heel natuurlijk geworden. Vandaar dat ik niet goed snap waarom iedereen noodgedwongen als eerste in de lange file wil staan om in het vliegtuig te mogen. Om het voorbeeld van de vlucht naar Tenerife te nemen; je weet dat je 4,5 uur vast zit in de lucht en je weet ook dat je vlucht niet vertrekt voor de laatste passagiers aan boord zijn. Daar bovenop heb je een ticket vast waar je stoelnummer op staat …. Waarom wil iedereen dan toch als eerste staan wachten om te mogen instappen?

Wanneer we zien dat de laatste personen aan de incheckbalie staan, staan wij uiteindelijk ook recht om in te checken.

We stappen als voorlaatste in het vliegtuig en maken het ons gemakkelijk. Na een tijdje zien we de stewardessen een beetje zenuwachtig heen en weer lopen. De co-piloot laat via de luidsprekers weten dat we nog langer moeten wachten omdat ze het vliegtuig nog moeten bijtanken. Wederom horen er vanuit verschillende plekken in het vliegtuig een diepe zucht.

Blijven zitten tot het lichtje uitgaat.

De vlucht op zich verloopt verder zonder problemen, met hier en daar wat turbulentie. Het is voornamelijk net na de landing dat het geduld van de dierbare vakantiegangers weer op de proef wordt gesteld. Het vliegtuig staat nog maar net op de grond en we staan nog even te wachten om naar ons parkeerplekje te mogen. Plots staat een groot deel van de passagiers al recht om zijn bagage uit de kofferruimte boven hun hoofd te nemen. Ondertussen brandt het lichtje natuurlijk nog steeds dat zegt dat je je gordel moet vasthebben. De stewardessen hebben meestal een echt engelengeduld. Maar dit gaat hen deze keer gaat toch te ver.

Ze melden over de luidspreker dat iedereen terug moet plaatsnemen en zijn gordel moet vastdoen. Er is zelfs één stewardess die alle klepjes van de bagageruimte terug komt sluiten. Ondertussen kijkt ze met een strenge blik naar de ongeduldige passagiers. Op zo’n momenten vraag ik mij af waarom er altijd mensen zijn die zo snel mogelijk willen rechtstaan eens het vliegtuig geland is. Waarschijnlijk zijn dit de mensen die als eerste in de file stonden aan de incheckbalie en vinden zij gewoon dat ze al lang genoeg stil gezeten hebben. Als je weet dat je het vliegtuig pas uitkan eens de deuren open zijn. En nadat alle andere passagiers, die op de rijen voor of achter je zitten, uitgestapt zijn. Waarom blijf je dan niet lekker zitten?

Deurtje open.

Deze keer was het zelfs zo erg dat de mensen die recht stonden in het gangpad niet eens doorhadden dat de deur achteraan ook al open was. Zij stonden zich zo blind te staren op de voorzijde van het vliegtuig dat ze niet gemerkt hebben dat al de rijen na hen al uitgestapt waren. Mijn man en ik bleven lekker zitten omdat we wisten dat de parkeerplek van het vliegtuig heel ver van het luchthavengebouw lag en we met z’n allen de bus op moesten. Iedereen stond dus onderaan het vliegtuig in de bus te wachten tot de laatste passagiers uit het vliegtuig waren ….

Na zo’n lange vlucht is een van de laatste beproevingen van het geduld van de toeristen, natuurlijk de bagageband. Ook hier wil iedereen zo snel mogelijk aan de band staan wachten en dan liefst allemaal aan de kant waar de bagage er als eerste uitkomt.

Als we met minder stress in een vliegtuig zouden stappen, dan zou de vakantie in Tenerife al veel aangenamer kunnen beginnen. Want geduld is inderdaad een schone zaak. Aan de andere kant, waar zou ik dan nog artikels over moeten schrijven als niemand nog stress zou hebben en het leven één groot feest zou zijn …