AAN MIJN LIJF GEEN POLONAISE

Hoe groot is jouw persoonlijke ruimte?

Iedereen heeft rondom zich een persoonlijke ruimte waarin vreemden niet toegestaan zijn. Deze ruimte is flexibel en wordt normaal kleiner als het gaat om kennissen, vrienden, familie en geliefden. Bij vreemden wordt deze ruimte dan weer groter. En in het buitenland is deze persoonlijke ruimte afhankelijk van tradities en cultuur.

Samen met deze persoonlijke ruimte heb je als vrouw vaak ook het kusjes- of handjes probleem. Eens je mensen beter leert kennen, mogen ze dichter komen en je persoonlijke ruimte betreden. Maar dan komt onvermijdelijk de vraag: geef ik een hand als begroeting of een kus? Zelf ben ik redelijk lijfelijk en wanneer ik mensen beter ken geef ik vaker de voorkeur aan een kus op de wang ter begroeting.
In België is dit steeds één kus, voor een verjaardag zijn dit er drie. In Tenerife zijn het steeds twee kussen ter begroeting, maar ook drie bij een verjaardag.

Hoeveel kussen geef ik?

Toen mijn man en ik in Iran waren, ben ik dan weer te weten gekomen dat vrouwen daar graag heel veel kussen geven… zoveel, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. De beste manier is altijd om de reactie van de andere persoon gewoon te volgen en je reactiesnelheid razendsnel aan te passen. Dit is een gouden raad. Zeker als het erop aankomt welke wang je eerst aanbiedt, de linker of rechterwang. Bij de minste aarzeling kan een bijna-kus op de mond bijna niet voorkomen worden. Volg dus gewoon de bewegingen van de andere persoon en je komt er zonder kleerscheuren en rode wangen van af.

Mijn persoonlijke ruimte is vrij klein. Wat wil zeggen dat ik er niet snel problemen mee heb als een vreemde mijn arm aanraakt tijdens een uitleg of mijn hand beetneemt. Tenzij het een man is en hij mijn hand te lang vasthoudt, dan vindt mijn man het niet meer leuk!
In Tenerife is men veel lijfelijker dan in België, waar we op zich redelijk koel en afstandelijk zijn tegenover mensen die we niet kennen.

Sociale mensen in Mongolië.

De uiterste tegenpolen van de Belgen vind je terug in Mongolië. Mijn man en ik zijn daar een aantal jaren geleden met de motor doorgereden. Daar hebben wij toen heel snel aan den lijve ondervonden hoe sociaal de Mongoolse bevolking is. Onze eerste ervaring was aan een geldautomaat. Mijn man stond geld af te halen, toen er een Mongoolse man achter hem kwam staan. De man ging letterlijk met zijn kin op de schouder van mijn man hangen en keek mee wat hij aan het doen was. Je kan je inbeelden hoe onze reactie was. Maar je had het gezicht van die man moeten zien…hij was zich van geen kwaad bewust. Sommige zaken moet je met hand en tand uitleggen!

Na enkele dagen kwamen we erachter dat ze in Mongolië absoluut geen persoonlijke ruimte hebben. Iedereen plakt er tegen elkaar aan. Of je nu in de bank staat te wachten aan het loket, of aan de kassa staat in de winkel. Wat ze daar ook niet kennen is het concept kijken mag, aankomen niet. Meermaals zijn er Mongoolse mannen op onze motoren gaan zitten. Ze hebben onze helmen op hun hoofd gezet of ze hadden onze motorlaarzen aan om er gewoon een wandelingetje mee te maken.

Wil je eens goed lachen?

Kortom, in het buitenland kan het al eens voorvallen dat je persoonlijke ruimte niet echt gedeeld wordt door de lokale bevolking. Als je jezelf echter niet comfortabel voelt in deze situaties, tracht dit dan op een kalme manier uit te leggen. In 90 procent van de gevallen zal de andere partij zich van geen kwaad bewust zijn. Wil je gewoon eens goed lachen? Doe dan zoals wij na verloop van tijd en vraag de lokale mensen gewoon of je een foto van hen mag maken terwijl ze aan het paraderen zijn met je helm op hun hoofd. Zij vinden het fantastisch en jij hebt er een leuke herinnering aan overgehouden!